De eerste echte training, tenminste zo keken we er allen tegen aan. Met de herinnering van vorig jaar nog vers in het geheugen wisten we dat het weleens een dagje afzien kon gaan worden. Gelukkig gingen we met een sterke delegatie richting onze oosterburen, 10 man op de kop af. Mathijs moest helaas de handdoek in de ring gooien voordat we goed en wel in de auto zaten. Het heen en terug fietsen naar Wageningen de dagen ervoor had hem genekt, ondanks zijn volle vertrouwen dat dit niet het geval zou zijn.
10 man sterk dus, hierbij ook Alwin, Wouter en Etienne, de ‘groentjes’ van Team Demmer. Het ging hier echter wel om twee echte groentjes en één doorgewinterde veteraan. Waar Etienne in vol (warm) ornaat verscheen moesten Alwin en Wouter de kleren bij elkaar schrapen. Resulterend in beenstukken voor Wouter - die meer fungeerden als kniebeschermers - en een bibberende Alwin het eerste uur van de tocht.
Gelukkig zorgde het heerlijke zonnetje al snel voor een aangename temperatuur en kon er bij de iets beter aangeklede fietsers zelfs wat kleding uit. Als een echte Team Captain was Shane hier op voorbereid. Met een fietstas, maatje ‘Heb ik jou daar’ was er voor iedereen wel een plekje om wat te dumpen.
Halverwege de tocht kon iedereen toch wel zeggen dat het hem goed afging, het verliep soepel en onder andere door Wouters aanmoedigingen in de vorm van TEAAAAMM DEMMAAAA!!! gingen de klimmen goed. Na koffie en Apfelkuchen werd er dan ook met volle moed aan het tweede deel begonnen. Helaas kwamen we er onderweg achter dat er, vanwege een dom paardenevenement, toch best veel klimmetjes uit de toch waren verdwenen met in de plaats een plat stuk. Hierdoor vlogen we door het tweede stuk met alleen een oponthoudje door een gebroken ketting en een vliegende tandem, gevormd door een wielrenner en een hond.
Toch werd er lekker getoerd en hadden velen het lange kleed verruild voor het korte. De klimmetjes die er nog waren werden wel meer gevoeld, de verzuring sloeg bij iedereen toch echt wel sneller toe. Vooral de laatste beruchte klim was pittig, maar nog steeds voor iedereen goed te doen. We waren dan ook alweer terug voordat we het wisten en met een welverdiend pilsje was het bij iedereen toch wel duidelijk dat we dit jaar gemakkelijk de 115 kilometer hadden kunnen doen (overigens wel door Etienne en Vincent gereden). Of dit verschil ten opzichte van vorig jaar nou te wijten is aan de verdwenen klimmetjes in de tocht zullen we nooit weten, wij houden het maar op opgedane ervaring en verdomd goede benen!
Jeroen Demmer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten